This review (part I and II) contains an overview of the literature of the past fifteen years over psychomotor retardation in depressed patients, as measured by the following methods:

1. observation scales (part I);

2. observation, coding and analysis of specific nonverbal behaviour (part I);

3. speech research (part I);

4. (choice) reaction time tasks (part II);

5. analysis of gross motor activity (part II);

6. of fine motor behaviour (part II).

In each section the results of the different studies are summarized and discussed, in order to answer the following questions: (a) did the depressed patients show any retardation?, (b) how did this retardation manifest itself?, (c) what was the nature of the retardation?, (d) were there any correlations with the results of other methods? and (e) what were the effects of antidepressive treatment?

In man a great interindividual variability exists in the oxidative capacity to metabolize drugs. A major factor contributing to this phenomenon is the genetically determined hydroxyla-tion-capacity of the cytochrome P450 enzyme system. The cytochrome P450 system comprises of several isozymes. For several isozymes (CYP2D6, CYP2C) a genetically based hydroxylation capacity has been demonstrated. A frequency distribution of the clearance shows a bimodal distribution with poor and extensive metabolizers. Applying standard dosing schemes of the drugs that are predominantly metabolised by these isozymes, a considerable number of patients will be intoxicated because of poor metabolism. In general, cytochrome P450 capacity is limited and substrate-affinity is high. Henceforth cytochrome P450 isozymes are likely targets for pharmacokinetic interactions.

Het idee dat er een koppeling te leggen valt tussen rijping van het zenuwstelsel en ontwikkelings-mijlpalen of -transities, zoals voor het eerst grijpen, kruipen of lopen, is onhoudbaar gebleken. Wel valt er een koppeling in de tijd te leggen tussen hersenveranderingen en regressieperioden zoals beschreven door Van de Rijt-Plooij en Plooij (1992). De vraag hoe de regressieperioden zieh ‘biologisch’ en gedragsmatig manifesteren is daarom van belang. Dat blijkt minder eenvoudig te zijn dan men zou denken. De context blijkt van invloed te zijn. Daarover gaat dit artikel.

De opzet van het artikel is als volgt. Eerst wordt de koppeling tussen hersenveranderingen en regressieperioden besproken. Dan wordt onze visie op de relatie tussen regressieperioden en ontwikkelingstransities of wel nieuwe vaardigheden toegelicht. Tenslotte wordt de invloed van de context op ‘biologische’ en gedragsmaten van regressie beschreven.

Het is al lang bekend dat het optreden van ontwikke-lingsmijlpalen sterk van baby tot baby kan verschillen. Theorieën of modellen die daarentegen een strakke timing, gepaard gaande met geringe individuele verschillen, voor ontwikkelingsverschijnselen postuleren, hebben dan ook een zware bewijslast te torsen. Het model van Van de Rijt-Plooij en Plooij van tien strak getimede regressieperioden tijdens de eerste achttien levensmaanden is een voorbeeld van een dergelijk model. In het licht van het feit dat het model mede ten grondslag ligt aan een wijd verspreid praktisch adviezenboek voor ouders, mag worden verwacht dat de empirische ondersteuning er-voor uitgebreid en hecht is. In deze bijdrage zullen we de empirische evidentie voor en tegen het model bespreken en ingaan op de methodologische problemen die bij het verifiëren dan wel falsifiëren van dit model kornen kijken.

Deze repliek zal uit twee delen bestaan. Ten eerste zal ik mijn onderbouwde kritiek op de falsificatie onderzoeken van Van Geert & De Weerth (VG&DW) geven. Ten tweede zal ik de kritiek van VG&DW op de verificatie onderzoeken weerleggen.

A case history of a thirty-one year old schizophrenic female who was treated with olanzapine is described. Olanzapine is a relatively new atypical antipsychotic drug with a dopamine antagonistic as well as a potent serotonine antagonistic effect. Olanzapine was prescribed effectively after haloperidol, flupentixol chloride, and clozapine had not lead to (lasting) improvements of the psychiatric condition of the patient. Considering the efficacy and the limited risks of this relatively new antipsychotic medication the question arises as to whether olanzapine should be considered as the drug of first choice for patients who do not benefit from treatment with a typical neuroleptic drug.