No CrossRef data available.
Article contents
Extract
Deze aflevering gaat over een probleem van naamgeving. Door de recente trends op het gebied van de indicatiestelling van psychofarmaca worden we meer en meer in de war gebracht. Uit het verloop van dit verhaal zult u wel zien waarom en de vraag is of u de redactie van advies wilt en kunt dienen.
In de meeste farmacologische textboeken worden de psychofarmaca ingedeeld naar de klinische werking, zoais u weet, en drie hoofdgroepen worden onder-scheiden: de psychoanaleptica, de psycholeptica en de psychodysleptica. Hier zullen we ons beperken tot de eerste twee groepen. Tot de belangrijkste typen farmaca van de eerste groep worden de antidepressiva en soms de lithiumzouten gerekend en tot de tweede groep behoren de ataractica (zoals de ben-zodiazepinen) en de antipsychotica. Hoe verhoudt zieh zo'n indeling ten opzichte van andere farmaco-therapeutische indelingen in de geneeskunde: worden eiders farmaca gerubrieeerd volgens de klinische indicaties of volgens de primaire aangrijpingspunten c.q. chemische karakteristie-ken? Soms volgt de indeling het werkingsprineipe, dan weer het ziektebeeld of symptoom, waarbij het middel het meest wordt toegepast.
- Type
- Research Article
- Information
- Copyright
- Copyright © Scandinavian College of Neuropsychopharmacology 1990
References
Literatuur
1.Hoes, MJAJM, Antidepressiva: oude wijn in nieuwe zakken? Acta Neuropsychiat 1989; 1:13–18.Google Scholar
2.Pepplinkhuizen, L., Biologische Psychiatrie: een kwestie van even-wicht. Rotterdam: Inaugurele rede, 1990.Google Scholar
1.Ackerknecht, EH. A short History of Medicine. Johns Hopkins Univ Press, Baltimore 1982; 3d edit.CrossRefGoogle Scholar
2.Ackerknecht, EH. The history of psychosomatic medicine. Psychol. Med 1982; 12: 17–24.CrossRefGoogle ScholarPubMed
3.Brown, ThM. Cartesian dualism and psychosomatics. Psychosomatics 1989; 30: 322–32.CrossRefGoogle ScholarPubMed