Aristotle and the XΩΡΙΣΜΟΣ of Plato

J. D. Mabbott

doi:10.1017/S0009838800050278

Aristotle and the XΩΡΙΣΜΟΣ of Plato

Published online by Cambridge University Press: 28 July 2016

J. D. Mabbott

Article contents

Extract
References

Get access

Rights & Permissions

Extract

‘All the difficulties in the theory of forms arise from their separation.’ This recurrent criticism of Aristotle's is, of course, one of the principal obstacles in the way of any reconstruction of the Platonic metaphysic. To begin with, it is flatly denied by Plato himself in the use of such words as μέθεξις, παρoυσία and κoινωνία. It must also be rejected by the orthodox account of the Forms which takes them to be immanent, constitutive principles in the world of everyday life, like a Law of Nature or the Concrete Universal of Hegel. Finally, modern philosophy has made it clear that this view of universals is right and necessary if thought and language are to exist, and it is therefore tempting to attribute it to Plato.

Type: Research Article
Information: The Classical Quarterly , Volume 20 , Issue 2 , April 1926 , pp. 72 - 79

DOI: https://doi.org/10.1017/S0009838800050278 [Opens in a new window]
Copyright: Copyright © The Classical Association 1926

Access options

Get access to the full version of this content by using one of the access options below. (Log in options will check for institutional or personal access. Content may require purchase if you do not have access.)

References

^{page 72 note 1} Bosanquet, , Companion, p. 257 Google Scholar; Stewart, , Plato's Doctrine of Ideas, p. 116 Google Scholar; Nettleship, , Lectures on Plato's Republic, p. 239 Google Scholar; Natorp, , Ideenlehre. passim, especially pp. 387 sqq., 436Google Scholar.

^{page 72 note 2} Met. A6. 987b 8 et saep.; An. Post. AII. 77a 5.

^{page 72 note 3} An. Post. loc. cit.: ΕΙδη μ⋯ν oὖν ἕν ἓ τլ παρ⋯ πολλ⋯ οὐκ ⋯ϒκη εἰ πόδειξις ἔσταլ, εῖναլ μέντοլ ἔνκατ⋯ πολλ ⋯ληθ⋯ς εլπεῖν πρ⋯γμἔσι; cf. Met. M2. 1077b 6 with Z8. 1033b 12.

^{page 73 note 1} Met. M9. 1086b 6: Τ⋯ δ⋯ χωρ⋯ζεւν αἴτւον τ συμβυτων δυόχερν περ τ⋯ς ἰδ⋯ας ⋯στίν.

^{page 73 note 2} Gen. et Corf. Bg. 335b 12; Met. A9. 991b 4, 992a 9, AIo. 1075a 24, M5. 1079b 12.

^{page 73 note 3} Ag. 991b I: "Eτւ ⋯δύνατον εւ εξναι χωρΊς τἠνοбϭίαν καΙ οὖ oύσία; cf. Z8. 1033b 27, M12. 1079b 37.

^{page 73 note 4} A. 991a 12: Οϋτε πρς τἠν ενπάρχοντα οὐθνβοηθεῖ τν ἅλλων … μ νυπάρχοντα; M4. 1078b 34.

^{page 73 note 5} As Stewart, admits (Doctrine, p. 111)Google Scholar.

^{page 73 note 6} E.g. Thales to Plato, p. 312.

^{page 74 note 1} 51E: οŭτε είς εαυτο εւσδεχόμενον αλλο αλλοθενοὔτε αὐτὑ εւς ᾰλλο πο⍳ ἰν of the Form.

^{page 74 note 2} 48E: ἔν μν ὡς παρδεγατος εἶδος ποπεθν, νοητν κα κατ ðν, μίμημα δ⋯ παραδείϒματος ðεύτερον, ϒένεσιν ε΅χον ***κα⋯ ốρατόν.

^{page 75 note 1} 50D: α˞μορφον 8 κείνων πασ τν ɩʼδεν, ὂσας μέλλοɩ δέχεσθαɩ.

^{page 75 note 2} Ar. Met. Z14. 1040b 30: [The Platonists] ποɩοσɩν <sc. r⋯ς ιδέας> τ⋯ς αυ˄τ⋯ς τ῱ εɩȏεɩ Φθαρτοῖς.

^{page 75 note 3} Space is δɩασχηματɩζόμενον ὑπ τν εἰσɩόντων. ϕαίνεταɩ δ δɩʼ κεīνα ἄλλοτε λλοῖον. τ⋯ δ ειεσɩóντακα⋯ ξιόντα τν ðντων ε⋯ μɩμ⋯ματα, τυπωθέντα πˈαυτν … etc. [50c]. Cf. with the μέτρον of Polit. 284 sqq., which of course cannot be the Form.

^{page 75 note 4} Met. A9. 993a 32: ϒέϒονε τ μαθήματα τοȋς νȗν ϕɩλοσοϕΙα This of course led straight on to the last development by which the Forms themselves became numbers. De An. 404b 26: οί μνϒρ ριθμοί τ ριθμοί τ εΐδη αὐτ … έλέϒοντο.

^{page 75 note 5} Cf. his claim in Theol. Plat. I. i.

^{page 75 note 6} κοɩνωΙα πράξεων κα⋯ σωμάτων κα⋯ λλήλων.

^{page 75 note 7} In Remp. 422: ῥητέον … ρχεσθαɩ μνπ r μετεχομένων εɩʾỏ … τελευτ δ⋯ εΙς τ⋯⋯πò τν μετεχένων εîỏ … τελευτ δ⋯ εɩς τμέθεκτα τν εΐȏ ɖ π⋯ στɩ παντελς ντα κα⋯ώσαύτως ε΅χοντα.

^{page 75 note 8} In. Parm. II. 167, Stallbaum, P. 573: E.g. πρόθεσɩς μ⋯ν ἦ τῷ Σωκράτπ μεταϒαϒεῖν πd τνκατατεταϒμεʹνων μον⋯ȏων τν ζήτησɩν π՚ αύτάς τάςξηρημένας κα⋯ μερεῖς αίτΙας; In Parm. II. 118, 119, st.. pp. 543, 544: π δ⋯ έξηρημένην. Ιδ⋯ ϒρ α⋯rò πρ⋯τον ώπἱ τν εɩȏ, oɩον ὅπως òἅνθρωπος δɩττòς, ó δ⋯ μετεχόμενος. καɭ ðπως τð καλόν δɩττb, τò μ πρò τν πολλν, тóδ ɛ τοῖς πολλοῖς. … στι δ αű τν πολλνδεσμός τ αύτοȋς κοɩνóν, καί δɩ⋯ τοȗτο ἅλλος μ⋯ όαύτό űνθρωπος ð⋯ τοῖς καθέκαστα.

^{page 76 note 1} 342c I: τρίτον δ⋯ τò ζωϒραƿούμενον τε κα⋯εξαλειϕóμενον κα⋯ τορνευόμενον κα⋯ ⋯πολλύμενον. ὦναυτòς ό κύκλος … ουδ⋯ν π⋯σχεɩ τούτων ών ἒτερονðο; cf. 343a 5: κùκλος ἔκαστος τν ⋯ν ταῖς πρξεσɩϒραϕομένων ἣ κα⋯ τορνευθέντων μεστός τοȗ ναντίουέστ⋯ν τ῱ πέμπτψ (the separate form) … αύτòςȏέ, ϕαμεν, ό κύκλος ούτε τɩ σ μικρότερον οὓτε μεῖζονrς έναντΙας εχεɩ έν αύτ῱ ϕύσεως. Cf. with Phaedo 74b sqq., where it is shown that knowledge of αὐτò τò ɩ?σον can never come from study of τ⋯ ίσα since it is other than they.

^{page 76 note 2} Met. M5. 1079b 25: τó λέϒεɩν παραδείϒματααύτ εɩ῟ναɩ κα⋯ μετέχεɩν αὐтν τ⋯λλα κενολοϒεῖν έστɩ.

^{page 756 note 3} Aristotle, , Metaphysics I. xlii Google Scholar.

^{page 77 note 1} Burnet, , Phaedo, pp. 95, 96 Google Scholar.

^{page 77 note 2} Cf. Xen, . Mem. III. ii. 4 Google Scholar: κα⋯ οὓτως έπɩοκοπν τ⋯ς ε⋯η ⋯ϒαθοȗ ϒεμbνος ⋯ρετ, ταʼ μ⋯ν ἂλλα περɩᾑρεɩ κατέλɩπε δ⋯ τò εύδαίμονας ποɩεῖν ὧ νήϒηταɩ.

^{page 77 note 3} Ar. Met. A6. 987a.

^{page 77 note 4} E.g. among certain sects of the Yoga. Some of them, it appears, use mathemetics to train them to rise to the contemplation of pure universal. Cf. The Travel Diary of a Philosopher I. 267, where Keyserling explains how he himself achieved this result.

^{page 78 note 1} 5d: ποῖν τι εὐναι τ σεβς φῂς εἶναι κα τ σεβς κα περ τν ῂλλων οὐ ταὐττν στιν ν πσῃ πρξει τ ὅσιν αὐτῷ, κα τ νσιον αὖ το μν σου παντς ναντον, αὐτ δ αὑτῷ μοῖον κα ἔχον μαν τιν ἰδαν κατ τν σιτητα πν, ὅ τ περ ἂν μλλῃ νσιον εἶναι (σιτα of MS. B is preferred by Adam to νοσιτητα of the other MSS., which would make κατ easier to translate and also strengthen my point). Cf. 6D: … κεῖνο αὐτ εἶδος, ᾧ πντα τ ὅσια ὅσι στιν.

^{page 78 note 2} 476A: καλν κα αἰσχρν … ἓν κτερον …. κα περ δικαου κα γαθο κα πντων τν εἰδν πρι αὐτς λγοαὐτ μν ἓν ἓκαστον εἶναι, τῇ δ τν πρξ εων κα σωμτων κα λλλων κοινωνᾳ πανταχο φανταξμ ενα πολλ φανεσθαι ἕκαστον.

^{page 78 note 3} Ar. Met. A6. 987b 2; Xen. Mem. I. i. 10, 16.

^{page 78 note 4} Cf. Phaedrus 250B: δικαιοσνης μν οὐν κα σωφροσνης κα ὅσα ἄλλα τμια ψυχαῖς.

^{page 78 note 5} 176A: οὔτ' πολσθαι τ κακ δυνατν, ὠθοδωε,—ὑπενατον γρ τι τῷ γαθῷ εἶναι νγκη—οὔτ ν θεος αὐτ ἱδρσθαι, τν δ θνητν φσιν κα τνδε τν τπον περιπολεῖ ξ νγκης.

^{page 78 note 6} 273B: παρ μν γν γρ το συνθντος (i.e. δημιουργο—Tim,. αἰτας τς μξεως—Phil.) πντα καλ κκτηηαι παρ δ τς ἔμπροσθθεν ἔξεως ὅσα χαλεπ κα ἄδικα ν οὐρανῷ γγνετατατα ξ κενης αὐτς τε ἔχει κα τος ξῴοις περγξεται.

^{page 79 note 1} In Rempub. 422, 423: ῤητον αὐτν … ἄρχοσθαι μν πτν μοτεχομων εἰδν … τελευτν δ εἰς τ μθεκτα τν εἰδν. … δι κα οὐκτι μεμνσθαι το αἰσχρο κα ὃλως τν στερσεων οὐ γρ εἰσιν ν τῖς μεἴδεσιν αἰ στερσεις τν εἰδν. οὐδ αἱ τν κακν Ὁποστσεις. … κοιν τ λεγμενα πντων, κα τν μετεχχομνων κα τν μεθκτων.

^{page 79 note 2} In Rempub. 423: εἰ μν οὖν δο τατα ἔλεγεν εἷναι, τ μερικν κα τν ἰδαν, ἠναγκξετο κα τ αἰσχρν ἕν τι παρ τ πολλ τιθεἱς ἰδαν αἰσχρο λγειν εἰ δ πƶν εἷδος ντιαιροῖ πρς τ μερικν, οὐδν ν λγοι ἄλλο ἢ ὅτι στν κα αἰσχρν εἶδς τι ἕν τοτο δ οὐ πντως ἰδαν εἶναι ναγκξει, λλ' ν τοῖς καθ' ἕκαστα κατ ππτωσιν Ὁποστν τς ἰδας, κα εἶδος λεγμενον ὡς πολλος κοινν, ἢ ν ταῖς ψυχαῖς ὡς νημα Ὁστερογενς, οὐκ ἄνωθεν αὐταῖςγγενμενον, λλ κτωθεν. ξ ὦν δλον ὅτι τ μν κατ φσιν τριχς στιν, πρ τν πολλν, ν τοῖς, π τοῖς ποῖς, τ παρ φσιν διχς ν τοῖς πολλοῖς, τ δ παρ φσιν διχς ν τοῖς πολλοῖς κα τοῖς πολλοῖς. The added distinction of the abstracted concept from the immanent ‘shape’ also occurs in Ep. VII. 342e sqq.

Article contents

Aristotle and the XΩΡΙΣΜΟΣ of Plato

Extract

Access options

References

Save article to Kindle

Save article to Dropbox

Save article to Google Drive

Reply to: Submit a response

Your details

You have entered the maximum number of contributors

Conflicting interests